طب اسلامی در سیر تکاملی خود توسط پزشکان مختلف دچار تغییرات و تحولات فراوان گردیده است. تاریخ طب در ایران نیز پس از اسلام همراه طب اسلامی به روند خود ادامه داد و پزشکان نام آوری را به جهان هستی معرفی نمود. یکی از این بزرگان «حکیم عمادالدین محمود بن مسعود شیرازی» از مشهورترین طبیبان بزرگ و برجسته ی ایران در دوره ی صفویه و پزشک دربار شاه طهماسب است. مقاله ی حاضر پس ازمقدمه ای کوتاه در تاریخ پزشکی تا دوران نویسنده، به معرفی و بررسی شخصیت علمی عمادالدین محمود شیرازی می پردازد و با تقسیم آثار وی به داروسازی و پزشکی، آثار او را معرفی می نماید. آثار به جا مانده از عمادالدین محمود شیرازی در زمینه ی پزشکی و داروسازی نشان دهنده ی تلاش های ارزنده ی وی در تشخیص درمان بیماری هایی چون آتشک، افیونیه، پادزهر، بیخ چینی و... است. البته بخش عمده ی آثار این دانشمند به داروشناسی اختصاص دارد. مهم ترین اثر عمادالدین در پزشکی، شرح بیماری «آتشک» است که در همان ایام به ایران راه یافته بود.از آثار ارزشمند او در حوزه ی داروشناسی، نگارش نخستین رساله ی فارسی است که به طور کامل به سنگ بزوار (پادزهر) اختصاص دارد